King Crimson

F-dur

Król Karmazynowy to w obrębie głównego nurtu rocka progresywnego zespół jeden z najlepszych. Nie jest to jednak muzyka łatwa w odbiorze, przez co większość rockosłuchaczy albo w ogóle jej nie zna, albo znajomość ich kończy się na stosunkowo najbardziej popularnych In the Court... czy Red (nawiasem mówiąc właśnie te płyty sugerowałbym jako początek przygody z nimi). Natomiast - chociaż wymienione płyty bezapelacyjnie są świetne - jest to przy poznawaniu KC zaledwie wstęp.
Po debiucie i podobnym do niego stylistycznie drugim krążku, które reprezentują najbardziej głównonurtowy (jeśli można tak mówić o muzyce progresywnej) okres twórczości zespołu, Króle Karmazynowi nagrali bowiem bardziej przesunięte ku stylistyce jazzowej i awangardowej Lizard oraz Islands a potem - przede wszystkim! - znakomite Larks' Tongues in Aspic. Kto nie zna tych trzech płyt, ten nie zna ani KC, ani o muzyce rockowej pojęcia specjalnego w sumie nie ma.

Jak wszystkie klasyczne zespoły progresywne, tak i KC w latach 80. złapali zadyszkę, niemniej płyty, które wtedy nagrywali dalej są całkiem w porządku, więc jeśli ktoś ma ochotę za nie złapać, to nie odradzam.

Dyskografia:
In the Court of the Crimson King (1969)
In the Wake of Poseidon (1970)
Lizard (1970)
Islands (1971)
Larks' Tongues in Aspic (1973)
Starless and Bible Black (1974)
Red (1974)
Discipline (1981)
Beat (1982)
Three of a Perfect Pair (1984)
THRAK (1995)
The ConstruKction of Light (2000)
The Power to Believe (2003)

Legenda do kolorków:
Absoluty muzyki rockowej
Koniecznie badać!
Suplement dla tych, co lubią bandę
Nawet ok
Odradzam

Zapraszam do słuchania, zgłaszania swoich sprzeciwów co do moich ocen poszczególnych płyt, opisywania wrażeń z odsłuchów, wieszania psów na tekstach Sinfielda i w ogóle poznawania muzyki Karmazynowych.

Jet

Wszystkich albumów nie miałam jeszcze okazji usłyszeć, ale In The Court Of The Crimson King, In The Wake Of Poseidon, Lizard i Red znam i bardzo sobie cenię. Najbardziej lubię debiut i Red.

F-dur

Słuchaj Wyspy a potem Larks'... zatem, bo to serio trzeba znać. Zwłaszcza tą drugą.

Esef Soroł

Od Karmazynowego Krula nie słyszałam dużo. ''Larks Tongues in Aspic'' to faktycznie arcydzieło, uwielbiam ten album, podobnie jak ''In The Court (...)''. Bardzo jeszcze lubię ''Lizard''. Kiedyś tam w zamierzchłych czasach słuchałam ''Red'' i ''In The Wake Of Poseidon''. Z tego co pamiętam, to to pierwsze to gustu mi przypadło, to drugie mniej, ale ta opinia nie wiem czy rzetelna, bo jak mówiłam, zamierzchłe czasy. Muszę ponadrabiać xD ''Islands'' szczególnie.

F-dur

Posejdon jest dość podobny w układzie utworów i generalnym klimacie płyty do debiutu, chociaż opowiadane wszędzie dookoła, że to nieomal kopia In the Court... jest raczej bzdurą. Przecież tam jest chociażby Kocie żarcie czy Diabelski trójkąt, które nijak nie mają odpowiednika na pierwszej płytce. Także myślę, że warto odświeżyć, bo to przyjemna płyta ;)

Zresztą tak naprawdę to wszystkie płyty Karmazynowych są warte uwagi, ze wszystkich progresywnych gigantów tylko im się udało uniknąć chyba takich naprawdę spektakularnych obniżek jakości.

Jet

Przysiadłam ostatnio do Króla. Podtrzymuję plebsowe zdanie, że debiut i Red to moje ulubione albumy King Crimson (chyba sentyment nie pozwala mi wybrać inaczej Wink

).
Dalej "Larks' Tongues In Aspic", "Islands", "Lizard", "Starless And Bible Black", "In The Wake Of Poseidon" i "Discipline". Reszty nie słuchałam, może kiedyś znajdę czas.
Bez wątpienia wszystkie płyty trzymają bardzo wysoki, podobny poziom i wszystkie lubię.
Myślałam, że ciężko będzie mi rozgryźć Króla, a okazało się wręcz przeciwnie - podeszła mi ta muzyka.